Pacific Westcoast III & Yosemite National Park

Via de Route 66 rijden we California binnen, de laatste staat die we bezoeken tijdens onze roadtrip door de Pacific Westcoast. We gaan één dag de grens over naar Mexico en vervolgens weer omhoog, richting onze allerlaatste bestemming. Inmiddels zijn we alweer 3 weken thuis, maar in ons hoofd nog steeds een beetje in the USA.. Eindstand kilometerteller: 15.500 kilometer!

ROUTE 66

We gaan eerst even een aantal weken terug. Vanaf Las Vegas zijn we The histouric Route 66 op gegaan.  Deze weg liep eens van Chicago naar Los Angeles, maar grote delen van de weg zijn vervangen door snelweg. De weg is op veel plaatsen erg slecht geworden, maar gelukkig kan in Arizona nog een groot deel van de weg worden bereden. We rijden langs verschillende dorpjes welke ieder hun steentje bijdragen aan het behoud van de route. Dat betekent leuke winkeltjes, restaurantjes en bezienswaardigheden.

LOS ANGELES

Tot slot naar de stad waar het eindpunt van de route 66 zich bevindt. Maar dat is natuurlijk niet de enige reden waarom we hier naartoe gaan. Allereerst gaan we naar 2 viewpoints waar we uitzicht hebben over de stad en de Hollywood letters. Het is zaterdag, dus het is overal lekker druk, maar ik vind het juist alleen maar leuk om te zien hoe iedereen hier leeft. Vervolgens sterren spotten op de Walk of Fame. Veel namen kennen we overigens niet, maar Tom Hanks, Dolly Parton, Michael Jackson en Arnold Schwarzenegger doen uiteraard wel een belletje rinkelen. Het is leuk om dit even te zien. Maar we zien hier ook de minder leuke kant van Amerika, namelijk de dakloze mensen. Er lag hier een man, op de vloer met alle sterren, letterlijk op het succes van andere mensen te slapen. Dat liet even heel duidelijk het grote contrast zien. 

En daar blijft het niet bij, want we gaan naar Venice Beach. Weer zoiets wat je zo vaak op tv hebt gezien (ultiem bucketlist dingetje voor de Hank Moody fans onder ons van Californiacation). Maar wat je op tv niet ziet, zijn alle dakloze mensen en de andere ‘gekkies’ die zich hier hebben verzameld op de boulevard. Het is een bonte verzameling van tentjes, grote stukken karton, meubelstukken en excentrieke mensen hier aan het strand. ‘Een freakshow’, lazen we op internet en daar zijn we het inderdaad wel mee eens. Maar desondanks is het ontzettend leuk om hier te zijn. Er loopt een lang fietspad langs het strand en de boulevard, waar iedereen fietst, rolschaatst en met de elektrische step overheen scheurt. Er zijn openlucht sportscholen, tientallen volleybalvelden, tennisbanen, een skatebaan en een plek waar rolschaatsers dansen op muziek. Wij fietsen naar de Santa Monica pier, weer zo’n bekend iets van tv. Tevens bevindt zich hier het eindpunt van de route 66!

MEXICO

We zakken verder naar beneden, want we willen de grens zien. Amerika en Mexico wordt op vele plaatsen gescheiden door een hek en dat is bij de San Diego – Tijuana grensovergang ook aan de orde. Eerst gaan we naar het hek aan de USA kant. We lopen een stuk over het strand, waar we zo goed als alleen zijn. Het is een stuk niemandsland, terwijl er aan de andere kant allemaal mensen op het strand waren. Ze zwaaien naar ons met hun handen door het hek, maar wij houden afstand omdat je niet te dichtbij mag komen.

De volgende dag gaan we de grens over. Dit doen we lopend, want dat gaat sneller. Dat blijkt en voordat we het weten, hebben we een stempel in ons paspoort en zijn we in Mexico. Wanneer we richting downtown lopen, komen we onderweg een aantal armoedige situaties tegen, maar eenmaal aangekomen in het centrum is dit minder. De Mexicaanse muziek die uit de winkels schalmt, de kraampjes en alle mensen op straat maken het een kleurrijk geheel. Het doet ons aan Azië denken. We lopen, eten en kijken hier vooral veel rond.

Later nemen we een Uber die ons naar het strand brengt, de andere kant van het hek. Dit is werkelijk een wereld van verschil met de andere kant. Het hek is beschilderd en overal zijn mensen en eetkraampjes. En ook de Mexicaanse mannen met hun muziekinstrumenten lopen hier rond. We vinden het beide erg bijzonder om dit te zien. Onze Uber chauffeur verteld dat wanneer familie en vrienden elkaar mogen ontmoeten, de deur in het hek soms open gaat. De mensen uit de USA moeten dan witte t-shirts dragen en de Mexicanen gekleurde shirts. Dit zodat ze niet door elkaar raken. Onvoorstelbaar toch?

Het was een mooie en leuke dag en gelukkig hebben we geen onveilige situaties meegemaakt. Afgelopen week lazen we in het nieuws dat deze grensovergang urenlang dicht was na een poging van honderden migranten om het land binnen te komen. Gelukkig gebeurde dat toen niet! 

BIG SUR STATE PARK

Nu we Amerika helemaal van boven naar beneden hebben bereden, is het tijd om weer richting San Francisco te rijden. We rijden langs de kust omhoog, door het Big Sur State Park en dat brengt ons langs mooie plekken en zonsondergangen. Uiteindelijk vinden we de meest geweldige kampeerplek van de hele reis. Het was een stijl en hobbelig weggetje omhoog, maar dan heb je ook wat. We vallen, na een prachtige zonsondergang, in slaap met het geluid van de Grote Oceaan en de zeehonden en zo worden we ook weer wakker. Zulke plekjes, hier doe je het voor. Ultiem geluk en dat ook nog eens voor 0 euro.

KINGS CANYON & YOSEMITE NATIONAL PARK

We wijken een stukje van de kustroute af om het binnenland in te gaan naar Kings Canyon. Helaas kunnen we een groot deel van het park niet bezoeken wegens een afgesloten weg. Daarom besluiten we naar de General Sherman Tree te rijden in het nabij geleden Sequoia National Forest. Deze boom heeft een diameter van 11 meter en is het grootst levende ding op aarde!

De volgende dag gaan we naar Yosemite National Park. Dit park is een verzameling van ongelofelijk mooie uitzichtpunten. En het is het thuis van El Capitan, een 900 meter hoge steile bergwand welke bekend staat om zijn zeer moeilijke klimroutes. Het is bizar om de mensen hier op te zien klimmen. Wanneer je eerst kijkt, denk je niemand te zien. Maar als je langer en beter kijkt, zie je steeds meer mensen hun weg naar boven zoeken. Erg cool, maar ook eng.. Vooral als we iemand, bijna op de top, wiebelend zijn bedje klaar zien maken. 

Dit is niet El Capitan, maar Half Dome.

HELLO, I’M JOHNNY CASH

Wanneer we wakker worden na een koude nacht in Yosemite, is Sharino niet helemaal fit. Zijn keelontsteking is toch nog niet over.. Daarom rijden we, jammer maar helaas, het park alweer uit en zoeken we een motel op. Gelukkig gaat het de volgende dag weer wat beter met hem en rijden we een erg beroemde gevangenis, namelijk The Folsom Prison. Deze is uiteraard bekend door de legendarische mister Cash. Omdat de gevangenis nog steeds gebruikt wordt, mogen we alleen naar het museumpje en een foto van de ingang maken. Niet veel, maar ik ben er tevreden mee.

SAN FRANCISCO

Op naar zowel het begin als eindpunt van onze reis. We verblijven hier 3 nachten en dit doen we ergens lekker gratis in een woonwijk vlakbij het strand. Campertje aan de zijkant van de weg parkeren en lekker tukken! In de stad liepen we vooral veel rond en stapten we op de beroemde kabeltrams (als ze niet overvol zaten). We bezochten onder andere Chinatown, de markt, de universiteit, Pier 39 en uiteraard weer de Golden Gate Bridge.

ALCATRAZ

En nu we er toch zijn, pakken we ook nog even de boot naar Alcatraz. Dit is een eiland in de baai van San Francisco en werd van 1934 tot 1963 gebruikt als zeer zwaar beveiligde gevangenis. ‘If you break the rules, you go to prison. If you break the prisonrules, you go to Alcatraz’ luidt op de muur wanneer je de gevangenis binnenkomt. We doen hier een audiotour, en terwijl ik normaal niet zo’n fan van zulke dingen ben, vind ik dit erg indrukwekkend. Je wordt helemaal opgezogen in het verhaal wat verteld wordt door ex-gevangen en bewaarders.

Back home

Tot slot is het tijd om naar onze aller, aller, allerlaatste bestemming te rijden: Bethel Island. Daar maken we het campertje grondig schoon en maken we het bed voor de allerlaatste keer op, waar we inmiddels echte pro’s in zijn. Dinsdag 6 november worden we, met ietwat tegenzin, weer naar het treinstation gebracht. Na een lange 23 uur durende reis bestaande uit een treinrit, 1e vlucht, overstap, 2e vlucht en autorit, liggen we weer thuis in ons bedje in Hindeloopen. Bed opgemaakt, een wc en een douche waar geen muntjes in hoeven, geen tijdslimiet opzit en we zelf de temperatuur in kunnen stellen. Dat is toch best wel luxe. Maarja, wat is luxe? De afgelopen 2 maanden waren ook enorm luxe.

En het waren 2 onvergetelijke maanden. We hebben zoveel gezien, gedaan en genoten uiteraard! De natuur in dit land is zo divers en overweldigend mooi.. En al deze mooie dingen konden we bezoeken met ons tijdelijke huisje op wielen. Het is een hele fijne manier van reizen en het geeft een groot gevoel van vrijheid. Al met al is het een dikke vette aanrader om zo’n reis te ondernemen! 

Mochten jullie je afvragen: Sharino en Rixt, zijn jullie nu dan even klaar met het reizen? Antwoord: Ehh, nee hihi. We gaan snel weer, heel erg snel. Maar hierover spoedig meer! Er zal eerst nog een blog volgen met een aantal hoogtepunten en feiten van deze reis en het antwoord op de veelgestelde vraag: ‘Wat vonden jullie leuker, Amerika of Azië?’. 

Iedereen bedankt voor het lezen en alle leuke reacties en tot snel!

Liefs,

Rixt